ګيله

دازما ګريوان چې ګورې دانرى نرى شلېدلى
دادزړه لمبو سېزلى دامې اوښکو رانه وړى

خپلو اوښکو کې ډوب شوى ددنيا له فکره نه يم
دازما له ياده تلې زه ددې له ياده تلى

ماله تاسو لاس اخيستى تاسو لاس له مانه واخلې
پرېږدې پرېږدې چې يم پروت دميخانې په خوا کې غلى

داجل خبرې مکړه اى زاهده زه يې ناورم
ماته مخکې دهستۍ غزل په غوږ کې چاويلى

بې درمانه رنځ نيولى دشفا اميد مې نشته
پردو تېل راته شيندلى خپلو اور رالږولى

دشيطان بچې راغلي مسخرې راپورې کاندې
شاوخوا رانه تاوېږي زه يې منځ کې خوبوړى

دادکومې پاچاهي دې دژوندن جزيه مې غواړې
ځنځيرونو کې چا ټينګ دنيکمرغۍ ملک تړلى

تانه هېر يې حساب نشي ، زه يې کله هيرومه
مادې هر ګوزار رقيبه دزړګې په سر ليکلى

يوه ورځ به داسې راشي چې ګريوان ته به دې لاس کړم
درپه ياده به هوسۍ کړم چې کبلى يې تاوژلى

تابه ځان سره ايرې کړم نور غرض راباندې مکړه
ماخوهسې په دې اور کې څو څو ځلې ځان سېزلى
احمد جاويد ((اورښت ))